Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Η Μαϊμού και το Βιολί


Έχουμε την ιδιαίτερη χαρά να φιλοξενούμε σήμερα το αλληγορικό διήγημα 'Η Μαϊμού και το Βιολί', αγνώστου συγγραφέως.
Στο λιτό αυτό διήγημα, ο άγνωστος συγγραφέας φαίνεται να έχει κατορθώσει το ακατόρθωτο: μέσα σε λίγες μόνο αράδες, σκαριφεί ένα διήγημα λυρικό, αλληγορικό, αλλά και ταυτόχρονα ένα ηχηρό ράπισμα εναντίον τόσο της αλληγορίας, όσο και του λυρισμού.
Η μουσικότητα των λέξεων (βιολί) και η μαγευτική συγκινησιακή ατμόσφαιρα (αεράκι) μιλούν, ακυρώνοντας στην πράξη τους μεταφυσικούς διαχωρισμούς σημαίνοντος-σημαινομένου, γλώσσας-μεταγλώσσας, υλικού και συμβολικού κόσμου.
Ταυτόχρονα, οι απόκληροι, οι ''άλλοι", οι διαφορετικοί βρίσκουν εδώ έναν απρόσμενα τρυφερό συμπαραστάτη.
Ιδού:



Η μαϊμού καθόταν σκεφτική στο ψηλότερο κλαρί του γκαραντού. Σήκωσε για λίγο το βλέμμα της και αντίκρισε το δάσος που απλωνόταν πέρα ως τον ορίζοντα – σουρούπωνε.

Ένα ελαφρύ αεράκι χάιδεψε τις τρίχες των αυτιών της. Άνοιξε τη σκαλιστή θήκη και έβγαλε το βιολί. Έπιασε με το πόδι το δοξάρι και το’φερε στο αριστερό της χέρι.

Πόσο την κορόιδευαν όταν ήταν μικρή γι’ αυτή τη μικρή της ιδιαιτερότητα: και τι δεν της είχαν κάνει για να την μάθουν να παίζει με το δεξί. Γονείς, άλλα πιθήκια, όλοι. Μα του κάκου...

Καθώς οι πρώτες νότες κύλησαν σμίγοντας με την απογευματινή αύρα του δάσους, η μαϊμού βούρκωσε.

Είναι αυτό τέχνη;’ αναρωτήθηκε σιωπηρά. ‘Και, τελικά, τι είναι Τέχνη;

Τώρα τα δάκρυα είχαν μουσκέψει τα μάγουλά της. Μα συνέχιζε να παίζει, και ο σκοπός της γινόταν όλο και πιο οξύς, όλο και πιο διαπεραστικός: με το βιολί έπαιζε τώρα η ίδια της καρδιά.

Ναι – η ίδια της η καρδιά.

-------------------------------

Γλυκιά μου μαϊμού, μη σταματάς ποτέ να παίζεις. Τι σημασία έχει αν είναι Τέχνη; Σημασία έχει να παίζεις.

Γλυκιά μου μαϊμού, συνέχιζε να παίζεις.




Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Ας γελάσουμε λοιπόν!

Image result for laughing neoliberal


Η κοοπερατίβα "Μετέχνιο" υπερήφανα παρουσιάζει τη νέα θεματική ενότητα με τίτλο "Χιούμορ" με σκοπό το γέλιο που τόσο λείπει από τη ζωή σου, τη ζωή μου, τη ζωή μας. Άλλωστε, σύμφωνα με "έρευνες" που έκαναν επιστήμονες της Αμερικής (πανεπιστήμιο Στέπλχορν του Ουισκόνσιν) το γέλιο κάνει καλό. Ας γελάσουμε λοιπόν...



ΝΕΟ
Ο ΤΟΤΟΣ, ΣΙΦΟΥΝΑΣ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΟΥ


Βάζει η δασκάλα εργασία για το σπίτι, να ρωτήσουν οι μαθητές πώς γίνονται τα παιδιά. Πού να ήξερε όμως η καημένη ότι στην τάξη είναι και ο Τοτός, ο οποίος, όπως θα δούμε και παρακάτω, παίζει πάρα πολύ σημαντικό ρόλο στην ιστορία μας. Τέλος πάντων, εσείς κρατήστε ότι η δασκάλα έβαλε τους μαθητές της να ρωτάνε πώς γίνονται τα παιδιά.- Ρωτάνε ο Τοτός μόλις πήγε σπίτι, τη μαμά. Η δασκάλα μας είπε να σας ρωτήσουμε πως γεννιούνται τα παιδιά.- Δεν μπορώ τώρα, καθαρίζω πατάτες, λέει η μαμά.- Έλα, ρε μαμά, πες μου...Τέλοσπάντων με τα χίλια ζόρια η μαμά του δείχνει μία πατάτα και του λέει:- Την βλέπεις αυτήν; Από εδώ έρχονται τα παιδιά.Κόκκαλο ο Τοτός, αλλά για καλή του τύχη και... κακή δική μας (δικό μου αυτό), μια φοβερή σκέψη περνάει από το παμπόνηρο μυαλό του. Παίρνει την πατάτα που του έδωσε η μαμά και την βάζει την πατάτα στην τσέπη, και περιμένει πως και πως την επόμενη μέρα στο σχολείο. Τί περιμένει; Και, ας θυμίσουμε εδώ ότι ο Τοτός, η επιρροή του στη συνέχεια του ανέκδοτου θα είναι καθοριστική!Την άλλη μέρα στην τάξη, ρωτάει η δασκάλα, ενώ ήδη ο Τοτός τρίβει τα χέρια του με αγωνία...- Μάθατε αυτό που σας είπα;- Ναι!!! λένε όλα τα παιδάκια με μία φωνή.- Για πες εσύ, Κωστάκη.- Λοιπόν κυρία, λέει ο Κωστάκης τα παιδιά τα φέρνει ο πελαργός.- Ουοουυυυυυυυυυυυ!!! Λάθος!! Λάθος!! άρχισε να φωνάζει ο Τοτός και ο Κωστάκης έβαλε τα κλάματα.- Αχ, βρε Τοτέ! Να σώσεις, μήν αρχίσεις ξανά τα ίδια! Τοτέ! Για πες μας εσύ, Ελενίτσα, λέει η δασκάλα.- Τα παιδάκια τα φέρνει ο Θεούλης!! λέει η Ελενίτσα.- Ουυυυυυυυυ!! Τι λέει η βλαμμένη, αναφωνεί ο Τοτός και κάνει και την Ελενίτσα να βάλει τα κλάματα.Εκνευρισμένη η δασκάλα γυρνάει στον Τοτό:- Για πες μας εσύ Τοτό, που τα ξέρεις όλα...Ο Τοτός με ένα πονηρό χαμόγελο βάζει το χέρι στην τσέπη, πιάνει την πατάτα και λέει στην δασκάλα:- Να την βγάλω έξω;;- Και βέβαια, όχι!!! Λέει η δασκάλα σοκαρισμένη.- Βρε, να την βγάλω έξω; ξαναλέει ο Τοτός.- Όχι, φυσικά!!- Α, λέει ο Τοτός, δεν θέλεις να την βγάλω... Όταν την τρως όμως, καλά είναι, έ;;;- Ορίστε;!!! Λέει η δασκάλα.- Είπατε τίποτα;
...Και σωριάζεται φαρδιά πλατιά στο έδαφος!
Ακολούθησε πανζουρλισμός. Τα υπόλοιπα θα τα μάθουμε εν καιρώ...







ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΙΝΔΙΑΝΟΥ


Βρέθηκε, σε μία χώρα μακρινή (Αμερική), το ημερολόγιο ενός Ινδιάνου. Έγραφε:

Ημέρα 1η: Σήμερα χάθηκε η κόρη του αρχηγού. Μετά από αρκετή ώρα τη βρήκανε και για τιμωρία τη γ**** όλο το χωριό.
Ημέρα 2η: Σήμερα χάθηκε ο γιος του αρχηγού. Μετά από αρκετές ώρες κατάφεραν να τον βρούνε. Για τιμωρία τον γ**** όλο το χωριό.
Ημέρα 3η: Σήμερα χάθηκα στο δάσος. Φοβάμαι μήπως με βρούνε!!! (!!)

Μεγάλη πλάκα και αφασία!
Αρχίστε να στροφάρετε!!
Σου λέει δηλαδή ο μαύρος: ‘Αφού όταν χάθηκε η κόρη του αρχηγού, την γ*** όλο το χωριό όταν την βρήκανε, και το ίδιο επακριβώς συνέβη και με το γιο του αρχηγού, μία μέρα όλη κι όλη αργότερα (δηλαδή τον γ*** όλο το χωριό όταν τον βρήκαν μετά που είχε χαθεί), τότε, αφού και εγώ χάθηκα, πάει δηλαδή η λογική σκέψη θες δε το θες, άμα με βρουν, θα με γ*** και εμένα τον ανθρωπάκο!!!
Μωρέ άδικο έχει να φοβάται ο φίλος μας; Όχι μόνο άδικο δεν έχει, αλλά δίκιο και πολύ δίκιο μάλιστα! Βρε και λίγα λέει! Θα σου πω εγώ! Όχι πείτε μου εσείς! Τι θα κάνατε: Εδώ σας θέλω! Το λοιπόν…χέστηκε πάνω του ο δικός σου!!!
Γιατί, σου λέει, άμα με βρουν, θα με…γ***!!! Οι άλλοι Ινδιάνοι, γιατί κατά πως φαίνεται, το έχουν…έθιμο!!
Θα το «φυσάω» και δεν θα…«κρυώνει» σκέφτηκε! Βρε καλύτερα χαμένος και άντρας, παρά…κουνιστός!
Όλα κι όλα δηλαδή!!!!!!

Δεν το βάζει ο νους!

Βέβαια, εδώ που τα λέμε, όλα μες στο πρόγραμμα είναι!



Ο... ΠΕΤΡΑΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ... "ΒΙΟΛΙ" ΤΟΥ...


Πάει λοιπόν ο πατέρας του Πετράκη να πει κάτι στο γιό του, που ήταν στο δωμάτιο με την πόρτα κλειστή. Ανοίγει ανυποψίαστος την πόρτα και τί να δει; Ο φίλος μας ο Πετράκης να έχει βγάλει έξω το πουλάκι του και να το παίζει. Αφού άλλαξε πέντε(!) χρώματα ο πατέρας, βρίσκει τη δύναμη και φωνάζει του γιου του.

-Πετράκη! Γιατί παίζεις με το πουλάκι σου;

κι ο Πετράκης:
-Και τί ήθελες βρε πατέρα; Να παίζω με κανα πηρούνι και να βγάλω το μάτι μου;

Ο πατέρας κόκκαλο. Δεν την περίμενε τέτοια απάντηση με τίποτα. Εν τω μεταξύ, η μάνα του Πετράκη, ψάχνοντας για τον πατέρα σε όλο το σπίτι, γιατί μάλλον κάτι τον ήθελε, φτάνει στο δωμάτιο, όπου εξελίσσεται η... ακατάλληλη... σκηνή. Βλέπει τον Πετράκη, με το πουλάκι του έξω, ουρλιάζει και ρωτά όλο οργή:

-Πετράκη! Δεν ντρέπεσαι καθόλου; Μα να παίζεις με το πουλάκι σου;

Το λόγο τότε πήρε ο πατέρας.
-Άσ'το βρε Φρόσω το παιδί. Δεν καταλαβαίνεις;
-Τί να καταλάβω δηλαδή, που να μή σώσω και καταλάβω; ρωτά η μάνα, κατακόκκινη.
-Ε, να... το παιδί μας φροντίζει για τα μάτια του.
-Για τα μάτια του; Πώς αυτό;
-Βρε άμα δεν τον αφήνεις να παίξει με το πουλάκι του, θα παίξει με κανένα πηρούνι και μετά... ποιός σου εγγυάται εσένα ότι δεν θα βγάλει κανένα μάτι το παιδί;
-Βρε σα να 'χετε δίκιο μου φαίνεται, λέει η μάνα και τότε σκάνε όλοι μαζί στα γέλια. Ο πατέρας, η μητέρα και ο Πετράκης με το πουλάκι ακόμα στο χέρι του.

Από τότε, δεν απαγόρευσαν στον Πετράκη τίποτα, αν και... καλού κακού δεν τον ξαναάφησαν να κλείσει την πόρτα του δωματίου του. Καταλαβαίνετε βέβαια το γιατί...




ΤΟ... ΑΝΕΜΟΓΚΑΣΤΡΙ


Είναι η Κατινιώ και ο Μιχαλιός. Ζευγάρι. Η Κατινιώ πιθανόν είναι έγκυος. 
- Μιχαλιό μου μάλλον είμαι έγκυος 
- Είσαι σίγουρη βρε γυναίκα, γιατί δεν είναι εποχές για παιδιά, έχουμε οικονομικές δυσκολίες.
- Έτσι νομίζω, θα πάω και στο γιατρό για να σιγουρευτώ 

Και μια και δυο κινάει για το γιατρό, ο οποίος της λέει.


- Κατινιώ μου δεν είσαι έγκυος, το μωρό δεν είναι μωρό αλλά αέρας. 
- Αέρας γιατρέ; Δεν είμαστε καλά.
- Αέρας Κατινιώ.
- Δηλαδή γιατρέ μου είναι ανεμογκάστρι; 
- Ναι Κατινίω μου! 


Μετά από λίγο η Κατινιώ τηλεφωνά χαρούμενη στη δουλειά του άντρα της. Εργαζόταν σε συνεργείο αυτοκινήτου. Μόνο που εκείνες τις μέρες ο Μιχαλιός ήταν πολύ απασχολημένος με εξωτερικές δουλειές και έτσι όσες φορές και να τον έπαιρνες τηλέφωνο στη δουλειά, αυτός... έλειπε. Έτσι το τηλέφωνο το σήκωσε ένας συνάδελφός του, που ήξερε την Κατινιώ, μια που έκαναν παρέα με τον άντρα της.

Η Κατινιώ χαρούμενη λέει στο συνάδελφο του άντρα της: 
- Όταν έρθει ο Μιχαλιός να του πείτε ότι το μωρό δεν είναι μωρό, αλλά αέρας. 



Το μεσημέρι ο Μιχαλιός στεναχωρημένος λέει στη γυναίκα του: 
- Τι είναι αυτά που είπες στο συνάδελφό μου; 
- Δεν χάρηκες Μιχαλιώ μου που δεν είμαι έγκυος; 
- Χάρηκα, αλλά μετά από αυτά που είπες στον συνάδελφο μου όλοι μου φωνάζουν: 
"Ρε Μιχαλιώ δεν έρχεσαι να φουσκώσεις κανένα λάστιχο;"

- Γιατί Μιχαλιό μου; Κακό είναι;
- Μα βρε κουτή γυναίκα, δεν καταλαβαίνεις; Πλάκα μου κάνουν, επειδή πήγες και είπες ότι το μωρό είναι αέρας, δηλαδή ότι εγώ από το... "Μιχαλάκη" μου βγάζω αέρα. Γι αυτό και μου λένε να πάω να φουσκώνω τα λάστιχα. Κατάλαβες τώρα;
- Αμάν συφορά μου, Μιχαλιό... και τώρα τί κάνουμε;
- Τώρα; Τώρα θα σηκωθείς να πάμε να λύσεις την παρεξήγηση γιατί δεν αντέχω άλλο να μου λένε να φουσκώνω τα λάστιχα. Μπρος, φύγαμε! Μπροοος....Μπροοοος! Κουτή γυναίκα!


Το τί επακολούθησε δεν περιγράφεται. Μπροστά να πηγαίνει η Κατινιώ, και από πίσω ο Μιχαλιός να της τραβάει πού και πού καμμιά με τη λουρίδα και να βλαστημάει. Και γίνανε ρεζίλι και στη γειτονιά!








ΕΜ,... ΚΑΛΑ ΤΟΥ ΄ΠΕ


Συναντάει λοιπόν που λέτε ένας γιατρός έναν φίλο του στο δρόμο.
-Καλημέρα κύριε Πετρίδη, πώς είστε; ρωτάει ο γιατρός.
-Γιατρέ μου, μ' όλο το συμπάθειο, αλλά θα σας απογοητεύσω. Βλέπετε, είμαι... πάρα πολύ καλά!
Δε χρειάζεται να σας πούμε ότι ο γιατρός είναι ακόμα εκεί που τον άφησε ο φίλος του με ανοιχτό το στόμα, από την απάντηση που πήρε. Αλλά σάμπως καλά δεν του τά 'πε; Με όλα αυτά τα φακελάκια που ζητάνε; Άσε που πας για πονόδοντο και μπορεί να σου κάνουν μέχρι και εγχείριση... σκωληκοειδίτιδος!!!

Για να μην πούμε ότι πρέπει να κάνεις τάμα στην Παναγία να μη σ' αφήσουν κανένα ψαλίδι μέσα σου, ή ακόμα χειρότερα, να ξεχάσει μέσα ο γιατρός τα... κλειδιά του.

Ή... το ρολόι του.

Συμβαίνουν!






ΤΟ ΠΗΡΕ... ΤΟΙΣ ΜΕΤΡΗΤΟΙΣ


Πάει ο δικός σου στο σουπερμάρκετ. Για να πάρει κάτι πράγματα που ήθελε. Για το σπίτι.

Όταν φτάνει στο ταμείο, ρωτάει με εμφανή οργή.
-Καλά, συγγνώμη. Μπορώ να ρωτήσω κάτι;
-Παρακαλώ.
-Έχετε πουλίσιο γάλα;
-Πουλίσιο γάλα; Πώς αυτό; ρωτάει η ταμίας ενώ κρατά τα μαλλιά της μην της πέσουν.
-Μα στο ραδιόφωνο άκουσα ότι το σουπερμάρκετ σας πουλάει και του πουλιού το γάλα.
-Αααα,... τώρα κατάλαβα. Αυτό που ακούσατε ήταν το... σλόγκαν.  Όχι δηλαδή ότι όντως έχουμε και του πουλιού το γάλα. Άλλωστε τα πουλιά δεν κάνουν γάλα. Εκεί ακριβώς είναι και το θέμα. Ότι πουλάμε τα πάντα, ακόμα και του πουλιού το γάλα, που λέει ο λόγος δηλαδή. Καταλάβατε;
-Μωρ' τί έπαθα ο έρμος που νόμιζα ότι όντως πουλάτε πουλίσιο γάλα. Θα τρελλάθηκα μου φαίνεται για τα καλά!



Ο... ΤΟΤΟΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (Σόκιν)

Ρωτάει που λέτε μια μέρα η δασκάλα στο σχολείο (τους μαθητές).

- Πείτε μου παιδιά, τί θα γίνετε όταν μεγαλώσετε; Έλα Αννούλα.

- Εγώ κυρία θα γίνω νοσοκόμα, λέει η Αννούλα.

- Μα αυτό είναι καταπληκτικό. Μπράβο. Για να ακούσουμε και... τον Κωστάκη (εν τω μεταξεί ο Τοτός σήκωνε κι αυτός το χέρι του, αλλά η κυρία σκεφτόταν "Μωρέ φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά").

- Εγώ κυρία θέλω να γίνω αστροναύτης, λέει ο Κωστάκης.

- Μπράβο Κωστάκη, λέει η κυρία και καμώνεται να προχωρήσει στο μάθημα, μα του κάκου. Ο Τοτός χαλάει κόσμο για να πει κι αυτός τί θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει.

- Άντε λοιπόν να σ' ακούσουμε, Τοτέ! λέει η κυρία ενώ από μέσα της σκέφτεται "Ωχ και τί με περιμένει πάλι με τον παλιο-Τοτό".

- Εγώ κυρία, όταν μεγαλώσω θέλω να γεμίσω τούφες.

- Τούφες; Πώς αυτό; Για... εξηγήσου Τοτέ!

- Ε, νά... η αδερφή μου έχει μια τούφα να εδώ (και δείχνει στην... ας την πούμε "επίμαχη" περιοχή του) και έχει καταφέρει να βγάλει σπίτια, αυτοκίνητα και κότερα.

- Και λοιπόν;

- Λέω, άμα αυτή με μια τούφα τα κατάφερε όλα αυτά, φαντάσου εγώ άμα γεμίσω... τούφες! Μεγιστάνας θα γίνω!

Και λέει η κυρία : "Μωρέ καλά να πάθω που σε άφησα πάλι να πεις τις ανοησίες σου. Βρε, θα με σκάσεις εσύ. Κάτσε τώρα κάτω και άμα σε αφήσω να μιλήσεις ξανά να μου τρυπήσεις τη... μύτη, που λέει ο λόγος"!








Ο ΕΓΓΟΝΟΣ
Σε ένα σπίτι μένει ο εγγονός και η γιαγιά του. Ο εγγονός, έχοντας χάσει...κάτι, ρωτάει τη γιαγιά:
- Γιαγιά, μήπως είδες το LSD;
- Ποιο LSD παιδάκι μου, εσύ μήπως είδες το δράκο;
(Δηλαδή καταλάβατε τί έγινε ρε παιδιά; Η γιαγιά είχε φάει αυτή το LSD, και για αυτό νόμιζε πως έβλεπε δράκο. Γιατί, όπως όλοι ξέρουμε, με το LSD βλέπεις παραισθήσεις. Με αυτά και με τα άλλα, κόκκαλο ο εγγονός. Βρήκε το...μάστορά του!!)









"ΣΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ"


Μια μέρα ένας άνδρας πηγαίνει σε ένα περίπτερο. Μόνο που μπουσουλάει στα τέσσερα, και γαυγίζει πότε πότε. Ζητά από τον περιπτερά μια εφημερίδα. Ο περιπτεράς του τη δίνει και τότε ο φίλος μας την παίρνει στο στόμα, και φεύγει ξανά πηγαίνοντας στα τέσσερα και γρυλίζοντας σαν σκύλος.
Εν τω μεταξεί, ένας πελάτης που έχει δει όλη τη φάση, έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό. Ρωτάει λοιπόν τον περιπτερά που λόγω επαγγέλματος, γνώριζε τον...τετράποδο φίλο μας

- Καλά, αυτός γιατί πήγαινε έτσι;
- Άσε, του λέει ο περιπτεράς, από τότε που πέθανε ο σκύλος του τα 'χει χάσει και παριστάνει το... σκύλο του!

Κόκκαλο ο δικός σου!




"ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ"

Ένας αμαρτωλός άνθρωπος πεθαίνει και πάει στην κόλαση. Εκεί τον υποδέχεται ο αρχιδιάβολος και τον ξεναγεί στον κάτω κόσμο. Στην αρχή του δείχνει ένα καζάνι που βράζει. Μέσα του βρίσκονται αμαρτωλοί που υποφέρουν και έξω από το καζάνι 10 διαβολάκια να τους φρουρούν.

- Γιατί έχετε φρουρούς έξω από το καζάνι; ρωτάει ο αμαρτωλός.
- Κοίταξε να δεις, λέει ο αρχιδιάβολος. Αυτοί εδώ είναι Γερμανοί και άμα τους αφήσεις μόνους τους όλο και θα προτείνει κάποιος ένα σχέδιο απόδρασης, θα το επεξεργαστούν, θα το οργανώσουν στην εντέλεια και θα το θέσουν σε εφαρμογή. Γι αυτό παίρνουμε τα μέτρα μας.

Παρακάτω βλέπουν ένα ακόμα καζάνι με μόνο 2 φρουρούς απ' έξω.

- Εδώ γιατί είναι μόνο δύο φρουροί;
- Γιατί εδώ έχουμε τους Άγγλους, οι οποίοι, σαν πιο άτολμοι που είναι, σπάνια προσπαθούν να αποδράσουν.

Προχωρούν και βλέπουν ένα καζάνι χωρίς καθόλου φρουρούς.

- Καλά, λέει ο αμαρτωλός, αυτοί ποιοι είναι και δεν χρειάζονται φρούρηση;
- Εδώ έχουμε τους Έλληνες, απαντά ο αρχιδιάβολος.
- Και λοιπόν;
- Να, κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί από μόνος του να βγει από το καζάνι, οι υπόλοιποι συμπατριώτες του τον τραβούν ξανά... μέσα!

...και σάμπως έτσι δεν είναι βρε παιδιά;



"ΣΤΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ"

Μέσα σε ένα αεροπλάνο που πετάει είναι τρεις άνθρωποι. Είναι και ένας άλλος, πολύ πλούσιος και ταυτόχρονα μεγάλος πλακατζής. Τους λέει λοιπόν:
-Όποιος καταφέρει να καταλάβει με κλειστά τα μάτια πάνω από ποια χώρα πετάμε, θα του δώσω ένα εκατομμύριο δολάρια.
Σκέφτεται ο ένας, σκέφτεται ο άλλος, τίποτα. Ήταν βλέπετε σχεδόν αδύνατο να καταλάβουν με κλειστά τα μάτια.
Πετάγεται τότε ξαφνικά ο τρίτος και λέει: 'Πετάμε πάνω από την Ελλάδα!'.
-'Μα καλά, πώς το κατάλαβες' των ρωτούν οι άλλοι.
-'Μου...κλέψανε το πορτοφόλι μου' απαντά αυτός.

Ελλάς...το μεγαλείο σου!!!



ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Συζητάνε δυο φίλοι :
- Γιάννη γιατί οι πολιτικοί δεν παραιτούνται όταν γεράσουν ; Τι τη θέλουν την εξουσία γέροι άνθρωποι ;
- Φαίνεται , λέει ο Γιάννης , ότι μετά τα εξήντα η εξουσία μπαίνει στην θέση του σεξ .
- Δηλαδή ;,Ρωτάει ο Βασίλης .
- Ότι δεν μπορούν να κάνουν στην γυναίκα τους , το κάνουν στην χώρα τους , απαντάει ο Γιάννης !
- Αμ, εμείς να τα βλέπουμε που πάμε και τους ψηφίζουμε..., λέει με νόημα ο Βασίλης.



ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΤΕ ΣΥΝΤΟΜΑ ΣΤΗ ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ "ΧΙΟΥΜΟΡ" ΓΙΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ ΓΕΛΙΟ





Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Misenboite

Μία παραγωγή του Νταρ ντε λα Πένια

Αγαπητοί λάτρεις της μουσικής,

έχουμε την ιδιαίτερη τιμή να παρουσιάσουμε την ανατριχιαστική εκτέλεση του 'Μησενμπουάτ' από την εκ Μαρτινίκης (στ' αλήθεια) ορμώμενης, Α***., κλπ.
Τα λόγια περιττεύουν. Αυτή η φωνή...


Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Good Luck Tassos! No 2





Συνεχίζεται με πρωτοφανή επιτυχία η Μεγάλη Πορεία προς την προεδρία των Η.Π.Α. από τον Τάσσο Σώντερς.

Κι όμως, όταν τον Ιανουάριο του 2009 ο Σώντερς κατέθεσε την υποψηφιότητά του για τον προεδρικό θώκο της υπέρτατης υπερδύναμης βρέθηκαν (!) οι κακόβουλοι που ψιθύριζαν διάφορα. Κάποιοι βιάστηκαν να μιλήσουν για επικοινωνιακό τρικ που γρήγορα θα ξεφουσκώσει. Άλλοι έκαναν λόγο για σκοτεινά συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από τον άνδρα Σώντερς. Άλλοι πάλι αποτόλμησαν να βουτήξουν στη λάσπη, προσπαθώντας να πετάξουν λίγη σ' αυτό το καθάριο πρόσωπο. Ήταν γύρω στο Μάιο, όταν έγινε ξεκάθαρο ότι η είσοδος του Τάσσου στο παγκόσμιο πολιτικό προσκήνιο είχε αρχίσει να ενοχλεί...

Στο πλαίσιο αυτό ξεκίνησε μέσω διαφόρων blogs (για τα οποία υπάρχουν στοιχεία όσον αφορά τη σχέση τους με σκοτεινά κέντρα αλλά και τη λέσχη Bilderberg) η εξωφρενική φήμη πως ο Τάσσος Σώντερς υποβλήθηκε σε αλλεπάληλες πλαστικές επεμβάσεις στην Ελβετία με σκοπό να αλλάξει το χρώμα του δέρματος του σε μαύρο, ενώ είναι ήδη γνωστό ότι η αλλαγή αυτή στο δέρμα οφείλεται σε μια σπάνια ασθένεια, όπως έχει άλλωστε ισχυριστεί και ο ίδιος.

Ξέρουμε πολύ καλά πού οφείλεται η ενορχηστρωμένη αυτή επίθεση. Την ώρα που η πολιτική Ομπάμα έχει αρχίσει να ξεφτίζει και ο κόσμος βλέπει πλέον τα όνειρά του για ένα πιο δίκαιο μέλλον να καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος, ο Σώντερς προβάλει ολοκάθαρα σαν ο αληθινός-μαύρος-πρόεδρος-που-θα-μπορούσε-να.

Όλοι εμεις (οι Έλληνες) πρέπει να αναλογιστούμε την ευθύνη μας και να ασκήσουμε όλη την επιρροή που έχουμε, αφού ο Τάσσος αποτελεί εγγύηση για τα εθνικά μας θέματα (Σκοπιανό;).
Πρόσφατα μάλιστα ο μεγάλος μαύρος ηγέτης παραβρέθηκε στην παρέλαση των Αχέπανς για τη Μακεδονία μας (στις φωτό), διαψεύδοντας παράλληλα τις φήμες περί εξασθενημένης υγείας.








Διαβάστε επισης: Good Luck Tassos No 1


Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009

Μακάριος



Πάνε 35 χρόνια από τότε που χάσαμε τη μισή μαρτυρική μεγαλόννησο και ούτε μία δημοσίευση, ένα αφιέρωμα μνήμης, μια ταπεινή συγγνώμη από τους ανευθυνοϋπεύθυνους διάολε!

Η κοοπερατίβα δεν θα μπορούσε να σταθεί άπραγη μπροστά σ' αυτήν την τεράστια ύβρι. Παρουσιάζει, ως εκ τούτου, το οπτικοποιημένο τραγούδι (βίντεο - κλιντ) "Μακάριος" και ταυτόχρονα, τη δική της οπτική για την κυπριακή τραγωδία...

Στο προφητικό αυτό τραγούδι, ο Μακάριος επιστρέφει για να απευθύνει για τελευταία φορά το περιβόητο "διάγγελμα του '74" στο λαό του. Εκείνος όμως (ο λαός) λείπει και έτσι ο Μ. αναγκάζεται να το αφήσει σε τηλεφωνητή. Η προφανής αλληγορία του τραγουδιού έρχεται για να ρίξει ξανά στο τραπέζι την προβληματική της "α- πολιτείας" έτσι όπως την ανέδειξε ο Τάσσος Σώντερς στο δικό του Άλογο Κούρσας.

Η πρωτότυπη κινηματογράφηση του τραγουδιού, στηριγμένη σε "αυθόρμητες" στιγμές στο στούντιο, η καθηλωτική μουσική αλλά και οι μεστοί, λαϊκοί στίχοι του τραγουδιού υπόσχονται ατέλειωτες ώρες ξεγνοιασιάς και μνήμης σε κάθε υποψιασμένο ακροατή/θεατή.

Καλή διασκέδαση...





Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

25.06.09 Ο Michael Jackson έφυγε

Πόσες φορές δεν χόρεψα στο φεγγάρι φορώντας το μαύρο μου πέτσινο τζάκετ; πόσες φορές, μπροστά από την οθόνη της τηλεόρασης, δεν έγινα εκείνος ενώ η μορφή του λαμπύριζε στα μάτια μου;

Στις 25.06.09 Ο Michael Jackson έφυγε. Ίσως να ήταν πολύ περισσότερο Άνθρωπος απ' ότι ο πλανήτης μπορούσε να δεχτεί, ίσως η καρδιά του να μην άντεχε άλλο να πληγώνεται και για αυτό να τον πρόδωσε αυτήν την "μαύρη" Πέμπτη του Ιούνη.

Την ώρα που το έμαθα έκανα μπάνιο και όπως πάντα είχα αφήσει ανοιχτό το ράδιο έχοντας δυναμώσει το βόλιουμ. Νόμισα πως δεν άκουσα καλά, πετάχτηκα έξω και όντως ο σπίκερ μιλούσε για το Μιχάλη. Ακόμα και τότε δε θέλησα να το δεχτώ. Με σαπουνάδες σε ολόκληρο το σώμα μου μπαίνω στη 'zougla', "Πέθανε ο βασιλιάς της pop", έγραφε με μεγάλα γράμματα. Έκλαψα.. η σκέψη μου ταξίδεψε στη πρώτη φορά που άκουσα το 'Βille Jean', στη μέρα που χόρεψα στο ξυλόκαστρο το 'beat it'.. όλη μου η μεταεφηβική ηλικία γράφει Jacson, γράφει 'Βeat it'.

Από το μαγικό αυτό ταξίδι με ξύπνησε ο άχαρος ήχος του τηλεφώνου. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν μια φωνή που σφάδαζε, νόμιζα πως με κάποιος έπαιζε με τον πόνο μου, το έκλεισα. Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε, λέω δεν θα απαντήσω, όμως η επιμονή του με αναγκάζει να σηκώσω το ακουστικό. Απαντώ απότομα και ο Γιάννης Ξ. μου λέει με τρεμάμενη φωνούλα, "τον χάσαμε", δεν χρειάστηκε να πούμε τίποτα άλλο μιας και τα επόμενα 20 λεπτά ακούγαμε ο ένας τον άλλο να κλαίει. Ο Γιάννης είναι από εκείνα τα παιδιά που μαζεύαν τις οικονομίες τους για να πάνε να δούνε τον βασιλιά σε διάφορους προορισμούς στην Ευρώπη. Ακόμα και τώρα ετοιμαζόταν να πάει στο Λονδίνο. Αυτό το εισιτήριο αξίζει όσο 10 συναυλίες μου είπε κλείνοντας το τηλέφωνο.

Εκείνη η μέρα αλλά και οι αμέσως επόμενες με βρήκαν κλεισμένο στο δωμάτιο μου να ακούω όλους εκείνους τους "μαύρους" δίσκους. Το βραδάκι μαζί με το φαγητό έβαλα και το 'Thriller'
ήταν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα, τίποτα. Κάποιες στιγμές όμως συνειδητοποιούσα τι πραγματικά είχε συμβεί και δεν μπορούσα ούτε να αναπνεύσω. Με παρηγορεί το ότι σίγουρα θα είναι πάντα κοντά μας με τη μουσική του, με τα χορευτικά του, με τα ωραία του. Πάντα ήθελα να πάρω το γιο μου και πάμε να τον δούμε από κοντά. Το όνειρό μου ήταν να κερδίσουμε ένα σαββατοκύριακο μαζί του. Εκεί θα τον ρώταγα χιλιάδες πράγματα για τη ζωή και τη μουσική του.

Θα του έλεγα και τη δικιά μου ιστορία, γιατί τον γιο μου όλοι τον φωνάζουν Mike ενώ το όνομά του είναι Παντελής. Θα του έλεγα πως πλησίασα την γυναίκα μου όταν την πρωτογνώρισα δουλεύοντας σε ένα catering στη Χαλκιδική. Καθόταν απέναντι μου όλο το βράδυ, έπινε και έτρωγε μαζί με τις φίλες της, η ρετρό μελωδίες της Judy Garland έδιναν και έπαιρναν, εγώ έφτιαχνα καινούρια κομμάτια σοκολατίνας από ότι είχε περισσέψει από τα πιάτα αυτών που έτρωγαν πρώτοι το επιδόρπιο. Την βλέπω ότι πάει να φάει, πετάγομαι, τρέχω προς εκείνη και τη σταματώ. Της λέω, άστο αυτό θα σου φέρω ένα άλλο, κατάλαβε. Όταν χαλάρωσε η πολύ δουλειά βρεθήκαμε μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα. Τα μάτια της έλαμπαν όπως του Michael, ήταν μία οπτασία. Στη κουβέντα επάνω της είπα πως μου αρέσει γιατί μοιάζει με εκείνον. Χαμογέλασε με πήρε αγκαλιά και με έσφιξε πάνω της, ήταν μαγικά. Πέρυσι πάλι, στο πανηγύρι του Αϊ Λιά στο Κερασοχώρι, πλησίασα μία κοπελιά αλλά όταν της είπα ότι μοιάζει με τον Ρικέλμε, τον επιθετικό της Boca juniors, μάλλον δεν πολύ ενθουσιάστηκε.

Ο Μιχάλης για όλους εμάς ζει! Δεν πέθανε απλά έκανε ένα βήμα παραπέρα, όπως όταν άφησε τα αδέρφια του για να προχωρήσει μόνος. Ετσι και τώρα μας δείχνει πως πρέπει να προχωράμε, να απελευθερωνόμαστε, να γινόμαστε οι καλύτεροι.

Καλό ταξίδι, σύντομα και πάλι μαζί.

Θωμάς Μαύρος

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Κρίττων Κακάβουρας: "Ο Έλληνας, μάτια μου, είναι έρωτας..."


συνέντευξή στη Στέφη Δελαγραμμάτικα



Ο Κρίττων Κακάβουρας δεν είναι το είδος του ηθοποιού που έχουμε συνηθίσει. Ακολουθεί τη μοναχική του πορεία στο θέατρο τα τελευταία 25 χρόνια. Είναι ένας outsider. Αυτά σκέφτομαι καθώς πλησιάζω την παλιά μονοκατοικία στο Κουκάκι περιμένοντας αυτόν τον άνθρωπο - μυστήριο να μου αποκαλυφθεί.
Το κουδούνι γράφει "Κανένας".
Το χτυπώ.
Λιτός, δωρικός, ωραίος σαν Έλλην, εμφανίζεται μπροστά μου ο Κρίττων Κακάβουρας. "Να πάρω το παλτό σου" μου λέει και μένω κεραυνοβολημένη. "Παλτό τον Ιούλιο, κύριε Κακάβουρα;" ρωτώ με έκδηλη την έκπληξη στο πρόσωπό μου. Ο Κρίττων Κακάβουρας διευκρυνίζει: "Όλοι κουβαλάμε μαζί μας το παλτό της καχυποψίας. Σε παρακαλώ να το αφήσεις απ' έξω. Και πού 'σαι;... Κρίττωνας. Απλά, Κρίττωνας..."
Προχωρώ στο διάδρομο εντυπωσιασμένη. Αυτή λοιπόν σίγουρα θα είναι μια ενδιαφέρουσα συζήτηση. "Εδώ θα πούμε αλήθειες και μόνο" συμπληρώνει τη σκέψη μου ο Κρίττωνας, αφήνοντάς με εμβρόντητη.
Προχωρούμε προς την κουζίνα. "Δεν πιστεύω να έφαγες" λέει ενώ βγάζει απ' το φούρνο ένα αχνιστό ταψί με γιουβετσάκι.
"Γκουρμέ" μου λέει κλείνοντάς μου το μάτι με νόημα. "Το γκουρμέ της γρια - Μπατσούραινας."
Σερβίρει το γιουβετσάκι στα πιάτα ενώ εγώ ετοιμάζω το παλιό κασετοφωνάκι μου. "Εγώ θα βάζω κρασί και εσύ κάνε ό,τι θες με τα κουμπάκια στο μαραφέτι σου" λέει.


Είδα στο διάδρομο δύο τεράστιες φωτογραφίες - πορτρέτα. Οι γονείς σου;

Ακριβώς. Ο παπα - Κάβουρας Μπατσούρας και η γρια Μπατσούραινα, η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου. Ομορφιά αληθινή, της ψυχής, όχι όπως σήμερα που έχουμε γεμίσει μοντέλα και καλλιστεία. "Μίς" σου λέει ο άλλος. Να δω ποιά απ' αυτές τις κουφιοκέφαλες μπορεί να δουλέψει το γκασμά όπως η γριά μου. Εκεί να τις δω και να σου πω εγώ μετά τίτλους ομορφιάς και κουραφέξαλα.

Ηθοποιός σημαίνει φως;

Ηθοποιός σημαίνει αγώνας. Αγώνας να επικοινωνήσω ή καλύτερα, να κοινωνήσω την ψυχή μου. Ρωτάς αν αυτό σήμερα ενοχλεί. Δεν έχεις άδικο που το ρωτάς. Έτσι είναι. Ζούμε σε καιρούς δύσκολους, τα πάντα ρυθμίζονται από τους κουτόφραγκους που διαφεντέυουν τις ζωές μας. Ηλεκτρονικά να πούμε όλα. Η ζωή, η φιλία, ο έρωτας. Όχι εγώ. Εγώ είμαι η σωκρατική "αλογόμυγα". Γι' αυτό και βρίσκομαι συνεχώς στο στόχαστρο. Ας είναι... Τους χαρίζω και τις γραβάτες και τα λουστρίνια και τα κοκτέηλ πάρτυ τους. Μα, μην ανησυχείς κυρά μου για μένα. Εγώ κρατάω την ουσία... (παύση) Κι ονειρεύομαι...

Δηλώνεις ροκ;

Αυτό το λες εσύ για μένα. Άλλος θα με πει παγανιστή, άλλος ρεμπέτη. Κοίτα να δεις τώρα τί γίνεται. Αν με τον όρο "ροκ" εννοούμε όλους αυτούς τους λιμοκοντόρους τα αμερικανάκια που μας πλασάρουν στην τιβί, αυτά τα Μάικολ Τζάκσον τα πώς τα λέτε, τότε να με συγχωρεί η χάρη τους αλλά τους έχω χεσμένους και γράφτο όπως το λέω. Αν πάλι εννοούμε το να έχεις αίσθημα, πάθος, να δίνεις και την ψυχούλα σου να πούμε για αυτά που πιστεύεις, για τους φίλους σου που αγαπάς, για τους εχθρούς σου που αγαπάς ακόμα περισσότερο και τέλος, για τον τόπο σου, τότε ναι, δηλώνω αμετανόητος ροκάς. Παρέα μου όλοι οι μεγάλοι ροκάδες. Ο Παύλος, ο Μάρκος, ο Επίκουρος...


Και πώς καταφέρνεις να συνταιριάξεις...

Σου φαίνεται περίεργο, ε; Σε πληροφορώ λοιπόν πως ο Επίκουρος ήταν πολύ περισσότερο...

Όχι, άλλο θέλω να πω. Πώς γίνεται να σε βλέπουμε φέτος να συνεργάζεσαι με την κοοπερατίβα Μετέχνιο και μάλιστα σε μια από τις πιο νεωτερίστικες δουλειές, το Άλογο Κούρσας του Τάσσου Σώντερς;

Τί σε μπερδεύει; Πες μου.

Δεν είναι όλο αυτό λίγο "ξένο" σε σχέση με τον Έλληνα, τον οποίο τόσο συχνά υμνείς στα έργα σου;

Όχι, όχι μάτια μου. Ο Τάσσος Σώντερς υπηρετεί την τέχνη μας από ένα διαφορετικό φαινομενικά μετερίζι. Τον ξέρουμε σαν ένα μεταμοντέρνο δημιουργό, με διεθνή παρουσία στα φεστιβάλ και τέτοια. Αν αφαιρέσεις όμως όλα αυτά τα λουσάτα και δεις στο βάθος της ψυχής του,... ε; Για ψάχτο παραμέσα... Εδώ τί γράφει.(δείχνει την καρδιά του) Θα βρεις εκεί έναν ακέραιο λεβέντη, τον Απάτσι, όπως τον λέω εγώ. Ο Τάσσος έχει καρδιά και περιεχόμενο. Πώς μπορεί ο Έλληνας να μην το αντιληφθεί αυτό;

Η γνωριμία σου με τον Σώντερς έγινε με αφορμή την ερμηνεία σου στο Άκου Ποντικέ του Λίχμαν - Πρέσκελε. Επίσης, το προηγούμενο καλοκαίρι ανέβασες τη δικιά σου επιθεώρηση Κώστα είσαι σπίτι; Τί αποδοχής έτυχαν αυτά τα δύο έργα;

Της καλύτερης. Και στο λέω στα ίσα. Νιώθω γεμάτος από την αποδοχή του κοινού, πίστεψέ με. Έρχονται νέα παιδιά και με βρίσκουν, ζητούν τη συμβουλή μου, κοίτα... δεν είναι τα εισιτήρια το παν. Μη διαβάζεις αυτά που γράφουν, έχουνε βάλει να πούμε τους αριθμούς σαν το απόλυτο κριτήριο. Ε, λοιπόν όχι. Εγώ δεν είμαι ένας ακόμα αριθμός. Αρνούμαι, διάολε!

Πόσο δίκιο έχεις...

Χώρια που τα θέατρα και τη διαφήμιση τη μεγάλη τα δίνουν όλο στους ίδιους και τους ίδιους. Στους δικούς τους, αν καταλαβαίνεις τί σου λέω. Η δουλειά πάει αλλού. Εγώ θέλω ο κόσμος να ανοίξει τα μάτια του να δει τί γίνεται.

Δεν ήθελα να σε στενοχωρήσω.

Καμμιά στενοχώρια. Όλα καλά. Ο λύκος χορεύει μόνος του, που λένε...

Θέλω τώρα να παίξουμε ένα παιχνίδι. Θα μου απαντάς με μια λέξη.

Τί κόλπα είναι αυτά; (γέλια)

Θέατρο;
Δύσκολα μου βάζεις... (σκέφτεται) Μυσταγωγία.

Σπάρτη;

Μάνα γη.

Μια λέξη. Οικογένεια;

Το σανίδι.

Πολιτική;

Φάρσα.

Ελλάδα;

Έρωτας.

Έχεις παιδιά;

Έχω το γιό μου το Σωκράτη. Είναι ο φιλαράκος μου. Οι δυο μας κάνουμε την καλύτερη παρέα. Δεν ανησυχώ για αυτόν. Ο Σωκράτης μου δεν τρώει κουτόχορτο.

Φίλους;

Κοίτα γύρω σου. Χιλιάδες. Όταν έχω τις σκοτούρες μου τα λέω με τον Πλάτωνα. Τα απογεύματα παίζω μια παρτίδα τάβλι με τον Καμύ. Το πρωί πίνω τον καφέ μου με το Χριστιανόπουλο. Έχω μεγάλη παρέα εγώ.

Κι όταν νυχτώνει;

Εκεί συναντώ ξανά τον Κρίττωνα και του λέω τους καημούς μου. Διαφωνούμε καμιά φορά (γέλια), αλλά πάντα στο τέλος τα βρίσκουμε οι δυο μας...

Κρίττωνα,... Ευχαριστώ.





Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

ΠΡΟΣΕΧΩΣ




Μια θρυμματισμένη προσωπικότητα σε καιρούς οικονομικής κρίσης.

Ένα στέλεχος στην κόψη του ξυραφιού.

Αν σας άρεσε Το Τσεκούρι του Κώστα Γάβρα, θα λατρέψετε τη νέα ταινία της κοοπερατίβας, Η Φλογέρα του Ρούμπικαν







.

DESTROY LAMIA

μία ανταπόκριση του Ιούλιου Πτιμπέρ από τη φετινή biennale



Είναι το γεγονός της χρονιάς. Πρωτοσέλιδο στην Athens Voice και τη Lifo, ραδιοφωνικό σποτάκι στο Best, στένσιλ στα Εξάρχεια και του Ψυρρή, flyer στα hot spots της πόλης, πρώτο θέμα συζήτησης στο Γκάζι. Πρώτη μέρα Φεστιβάλ Αθηνών: DESTROY LAMIA. Η πιο creative biennale ever. Φρέσκιες ιδέες, φρέσκοι καλλιτέχνες (επιτέλους;).
Το παλιό βυρσοδεψείο στο Βοτανικό έχει μετατραπεί σε γκαλερί και φιλοξενεί έργα πρωτοποριακών νέων καλλιτεχνών. Εδώ παρουσιάζει το νέο της installation η Σώτη Κηπουργού, την «Άρπα της Εξιλέωσης». Φτιαγμένη από ελεφαντόδοντο και γαϊδουρότριχα, με φιλντισένια λαβή, η Άρπα, με Α κεφαλαίο, στέκει αρχοντική και αιθέρια καταμεσής της αίθουσας. Είναι “interactive”.

Η Σώτη προλογίζει:

«Αυτή εδώ είναι μία άρπα, είναι
η άρπα, είναι η κάθε άρπα, είναι, τέλος, η μη-άρπα. Είναι η ενοχή και ταυτόχρονα η άρνησή της. Άμμος. Σκεφτείτε το για λίγο: Είναι ένα καλειδοσκοπικό σχόλιο πάνω στον ίλιγγο της ματαιοδοξίας. Είναι όμως και κάτι περισσότερο από αυτό: Είναι ο αντεστραμμένος καθρέφτης ενός κόσμου που λοιδορεί και λοιδορείται, και μας ψιθυρίζει στ’ αυτί το βαθιά ανθρώπινο, εξαγνιστικό σκοπό της. Σαν άλλος Πετρόφσκι, μας προσκαλεί να την ακούσουμε. Να ακούσουμε προσεκτικά τη σιωπή της.»

- Είναι πραγματικά post, ακούστηκε μια φωνή από το πλήθος.
- Είναι ανώτερη και από τον Πουλαίν στις καλύτερες στιγμές του, συμπλήρωσε ένας άλλος.
- Εδώ άλλωστε ο υπαρξισμός του Ελυμάρ συναντά το λυρισμό ενός Μπρεμπώ, την παιδικότητα ενός Ντριμποκόφ, την εσωτερική ικεσία ενός Λίχμαν-Πρέσκελε, διευκρίνισε μία κυρία.
- Εδώ σμίγει το Απολλώνιο με το Διονυσιακό, η νύχτα με τη μέρα, το γιν με το γιανγκ.
- Και τόσο ανυπόκριτα!
- Ας κάνουμε όμως όλοι ησυχία, και ας ακούσουμε την πανανθρώπινη σιωπή της…



Επίπληξις

μία μικρή ιστορία του Ιούλιου Πτιμπέρ (πρώην Ζαν Λυκ Κορμοράνος)




Εκπαιδευτήρια Ι.Ν.Καραχάλιου, Γέρακας Αττικής. Το κουδούνι του σχολάσματος χτυπά και τα παιδιά απ’ όλες τις τάξεις του δημοτικού ξεχύνονται στους διαδρόμους φωνάζοντας και σπρώχνοντας το ένα το άλλο.
Όλα;
Όχι, για το Β2 η μέρα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Η καθηγήτρια φυσικής αγωγής, ο δάσκαλος και ο διευθυντής κοιτούν με παγωμένο βλέμμα τους μαθητές, στους οποίους έχουν δώσει εντολή να παραμείνουν στα θρανία τους και να μη μιλάνε. Την αρχή κάνει η γυμνάστρια:

«Σήμερα αποδείξατε ότι δεν θέλετε να σας συμπεριφέρονται σαν σε ανθρώπους. Με απογοητεύσατε. Από εδώ λοιπόν και στο εξής, αφού έτσι το θέλετε, η ώρα της γυμναστικής θα γίνεται στην τάξη. Θεωρητικά. Δεν θα ξαναβγεί κανείς έξω.»

Συνεχίζει ο δάσκαλος:

«Εκθέσατε το τμήμα, εκθέσατε εμένα, εκθέσατε το σχολείο ολόκληρο. Μα, κυρίως, εκθέσατε τους ίδιους σας τους εαυτούς. Η συμπεριφορά σας προς την κυρία γυμνάστρια ήταν επιεικώς απαράδεκτη. Απαράδεκτη! Από σήμερα αλλάζουν πολλά. Δυστυχώς για όλους μας, εσείς το επιλέξατε.»

Και τέλος ο διευθυντής:

«Είμαι εκπαιδευτικός εδώ και τριάντα χρόνια. Τέτοια κατάντια δεν έχω ξαναντικρύσει. Γιατί περί κατάντιας πρόκειται. Λάθος τα έχετε ζυγίσει τα πράγματα. Μα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.
Πουτανάκια…»




.

Τρίτη 5 Μαΐου 2009

"Ες αύριον τα σπουδαία..."



Στο δίλεπτο αυτό φιλμ, η κοοπερατίβα Μετέχνιο καταγράφει την αντρίκια προσπάθεια δύο "φίλων" να ξεσκεπάσουν την τόση υποκρισία, την τόση βρώμα αυτού του κόσμου. Σαν άλλοι Άτλαντες, καλούνται να σηκώσουν στις ρωμαλέες πλάτες τους το κρίμα αυτής της ζήσης και να φτιάσουν ένα αύριο που να χωρά πολλά αύριο.
Στην προσπάθειά τους αυτή, αλλίμονο, είναι μόνοι. Η πορεία τους δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στη συντριβή τους αλλά, αυτή δεν είναι και η μοίρα των Ανθρώπων (με Άλφα κεφαλαίο) που επέλεξαν να είναι μεγαλύτεροι από την εποχή τους;

Παραγωγή: Μετέχνιο, Αθήνα 2009
Εικόνα: Έγχρωμο
Ήχος: Στέρεο
Πρωταγωνιστούν: Ζαν Λυκ Κορμοράνος, Κρίττων Κακάβουρας
Η ταινία κυκλοφορεί και στα εγγλέζικα με τίτλο Us and Them (Εγώ και ο Άλλος)



Δευτέρα 13 Απριλίου 2009

Ένα ποίημα,... καλό Πάσχα!







του Σέργιου Ασράφ



Σε είδα εκείνη τη σαρακοστή στο Αλ χιντ Αμπίμ.
Πασχαλιά μύριζε στα κούδια στο παράλι.
Κι αν αλυχτούσαν οι γκαμήλες τη στιγμή,
με ρούμι πέρσικο με πότισες -φαρμάκι-
ζωή χωρίς υπόνοια του πάθους, ανατολή,
σε ρώτησα παστρίκια πού κινούσες.
-Αλγέρι! Με κούρσεψαν οι άνεμοι της λήθης.
Πηγαίνω μια λαμπάρδα* στο παιδί μου
γιατί το πάσχα δεν έχρεε στο Αλ χιντ Αμπίμ.
-Τί λαμπάρδα; Σημάδια έχει της Άνοιξης; Λουλούδια;
-Όχι, ουχί...είναι ένας αυγουλίνος. Δες το!
-Στρουμφ είναι, είπα και έσβησα το τσιγάρο.
με έκαιε...

(Το ποίημα έχει μελοποιηθεί από τον Κούρτη Φίνο)

                                             
                                                *λαμπάρδα = η λαμπάδα

    
 Ο Σέργιος Ασράφ είναι από την Παλαιστίνη, "εκεί που ενώνονται οι κόσμοι", όπως λέει ο ίδιος. Ζει 8 χρόνια στη χώρα μας και η τελευταία του συλλογή Πες μου, δεν ήξερες, δε ρώταγες; Τρελάθηκα και σώθηκα ήδη διακρίνεται. Στον ελεύθερο χρόνο του βλέπει παλιές, καλές ελληνικές ταινίες.



Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

Κατηγορώ και λυπούμαι



Με λύπη ενημερώνουμε τους αναγνώστες μας ότι ο Δορύλαος Μπονές, γνωστός μουσικοσυνθέτης, δεν κατάφερε δυστυχώς να στείλει τη σύνθεση του στον διαγωνισμό της Eurovision. Σύνθεση για την οποία είχε δουλέψει 3 χρόνια σε στίχους Κρίτωνα Κακάβουρα και το μελωδικό της μέρος θα ερμήνευε  η κόρη του, Κλαίρη. Δυστυχώς και οι τρεις χώρες στις οποίες αποτάθηκε (Ρουμανία, Αυστρία, Ιταλία) ενώ των διαβεβαίωσαν ότι θα το λάβουν σοβαρά υπόψιν τους, είχαν ήδη προχωρήσει στην επιλογή εκπροσώπησης τους.
Απλά παραθέτουμε κάποιους στίχους από το τραγούδι σε ελεύθερη απόδοση.

""Νύχτα λυπημένη, εσύ μικρή
   στου κόσμου την άχνα
   πώς να σε βρει
   Τ' άστρο, το φεγγάρι σε γήτεψαν
    και έμεινες ελπίδα για βροχή
 Ζωή μικρή, αλλοτινή 
    Στου μαρμάρου τη σκόνη 
    στης καρδιάς τη σιωπή
    μάγισσα πλανεύτρα εσύ."

Ένα εξαίσιο ποίημα και μια υπέροχη μουσική συνοδεία που κάποιοι διαβρωμένοι και άμουσοι αποφάσισαν ότι δεν αξίζει για τον σικέ διαγωνισμό τους. Ο αρχιμουσικός Δορύλαος Μπονές δεν έχει κάνει καμία δήλωση ακόμα.