Η μαϊμού καθόταν σκεφτική στο ψηλότερο κλαρί του γκαραντού. Σήκωσε για λίγο το βλέμμα της και αντίκρισε το δάσος που απλωνόταν πέρα ως τον ορίζοντα – σουρούπωνε.
Ένα ελαφρύ αεράκι χάιδεψε τις τρίχες των αυτιών της. Άνοιξε τη σκαλιστή θήκη και έβγαλε το βιολί. Έπιασε με το πόδι το δοξάρι και το’φερε στο αριστερό της χέρι.
Πόσο την κορόιδευαν όταν ήταν μικρή γι’ αυτή τη μικρή της ιδιαιτερότητα: και τι δεν της είχαν κάνει για να την μάθουν να παίζει με το δεξί. Γονείς, άλλα πιθήκια, όλοι. Μα του κάκου...
Καθώς οι πρώτες νότες κύλησαν σμίγοντας με την απογευματινή αύρα του δάσους, η μαϊμού βούρκωσε.
‘Είναι αυτό τέχνη;’ αναρωτήθηκε σιωπηρά. ‘Και, τελικά, τι είναι Τέχνη;’
Τώρα τα δάκρυα είχαν μουσκέψει τα μάγουλά της. Μα συνέχιζε να παίζει, και ο σκοπός της γινόταν όλο και πιο οξύς, όλο και πιο διαπεραστικός: με το βιολί έπαιζε τώρα η ίδια της καρδιά.
Ναι – η ίδια της η καρδιά.
-------------------------------
Γλυκιά μου μαϊμού, μη σταματάς ποτέ να παίζεις. Τι σημασία έχει αν είναι Τέχνη; Σημασία έχει να παίζεις.
6 σχόλια:
Απρόσμενα ατίθασο και διαπεραστικό.Μου'γινε η τρίχα κάγκελο..
Παιδιά περιττό να σας πω ότι η 'Μαϊμού και το Βιολί' συζητιέται ήδη σε όλα τα αθηναϊκά καφέ, μπαρ, ομίλους και λέσχες.
Είναι ίσως η επιδραστικότερη δουλειά των 00's ύστερα από το 'Η γάτα μιλά' του Νάσου Γκμοχ.
Το ύφος θυμίζει έντονα Ιούλιο Πτιμπέρ (Ζ.Λ.Κορμ.). Τυχαίο;
Μια αναμμένη δάδα, ένας φεγγοβόλος πυρσός,μια σπιρτόζικη σπίθα σ αυτούς τους καιρούς τους σκοτεινούς το Μετεχνιο.
Η αλληγορία της μαϊμούς με συγκλόνισε βαθιά. Με μια πρώτη ανάγνωση ερωτήματα γεννιούνται και ξεπηδούν σαν βατραχάκια έξω απ τη λίμνη του μυαλού μου.
Τι είναι ο "Άλλος"? Ποιος είμαι εγώ? Μήπως εγώ είμαι ο "Άλλος"?
ή μήπως είμαι η μαϊμού? Τα ρωτώ εγώ τελικά ολ αυτά ή η ίδια η μαϊμού...λίγο μάλλον ενδιαφέρει..
Με μια δεύτερη ανάγνωση...χμμ! Οι κουρτίνες πέφτουν, η συμβολική τάξη των πραγμάτων καταρρέει, τα παραπετάσματα των κοινωνικών συμβάσεων κατακρημνίζονται. Everything which is solid turns into aether που λέει κ ο παλιός συμμαθητής μου, ο Νίκος ο Μάστορας. Αντιλαμβάνεσαι τη θνησιμότητα του όντος, τη φθαρτότητα της ύλης μέσα σε λίγες γραμμές, σε μια χούφτα γράμματα που λες κ είναι χαραγμένα με σουγιά σε μια οθόνη λάπτοπ...
Κι ύστερα σκέφτεσαι αυτή τη μεταφυσική πράξη της επικοινωνίας-της λεκτικής επικοινωνίας-και τα ερωτήματα γίνονται ακόμα πιο πιεστικά, ακόμα πιο πνιγηρά, σχεδόν ασφυκτιάς. Είναι τελικά η μαιμού "μ α ι μ ο υ", και κατά πόσο ανταποκρίνεται η λεκτική της αναπαράσταση στο ζώο με τα μεγάλα αυτιά που είναι και λίγο αστείο.Κι αφου εγω αντιλαμβάνομαι τη μαϊμού ως τη λεκτική της αναπαράσταση, μήπως αντιλαμβάνομαι και τον εαυτό μου τελικά ως μια λεκτική αναπαράσταση?Μήπως είμαι τελικά μια οθόνη λάπτοπ και όχι μια μαιμού?
Και το βιολί?Η τέχνη? Αυτα που τα βάζεις?Περισσεύει καθόλου χώρος γι αυτά άραγε...?
Άντης Σαράντης
παιδια πολυ ωραίο το κειμενακι με τη μαιμου.δασκαλος ειμαι γω κ θα το δωσω στους μαθητες μου να το διαβάσουν μολις ανοιξουν τα σχολεία.έχει ωραία περιβαλλοντικά μηνυματα μέσα.
Μα η μου δεν μπορεί να παίξει βιολί βρε παιδιά.
Κανένα πλάσμα του θεού κάθεται στο ψηλότερο κλαρί του γκαραντού κλαίγοντας. Α
Δημοσίευση σχολίου